Freedag, Klock acht, – rund üm den Stammdisch in Hansens Krog sitt de Mannslüüd tohoop. Harry, de Kröger, stellt veer „Lütt un Lütt“ op den Disch, ahn to fragen, wat de Veer drinken wüllt. Se nicköppt em to. Dat langt för een echt norddütschen Dialog. „Ick mag den Nebel nich mehr seh‘n!“, sinneert Arthur Jensen, „Hebbt wi fröher, üm düsse Tied, nich ok all mol Snee hatt?“ „Jo!“, tönt dat ut alle Richtungen. „Miene Tante harr an den 16. November Gebordsdag un ick besinn mi, dat ick an den Dag mol den Stöhl vun mienen Sneeschuver afbraaken heff, wiel dor so veel pladdernatten Snee fullen weer,“ stüert Gustav Peemöller bi. Denn nehmt se all erst mol eenen Sluck. „Ick tööv so nödig op den Frost,“ seggt Fiete Soltwedel, „denn nümmt mien Naver endlich siene Dahlienknollen rut un denn kann ick de letzte Kant in den Goorn sauber maaken. Baabento hölpt de Frost gegen dat Ungeziefer in de Eer.“
Frost mutt kaamen
„Ja, ja,“ smustergrient nu Hinnerk Grönspan, „Frost mutt her, dat de Bidderstoffe ut de Slehen un den Grönkohl gaht. Ick heff all bannig Smacht op Grönkohleeten. Hier in den Krog is dat erst an den tweeten Advent. Dat duert mi to lang.“ Nu snackt se noch een poor Reegen, wovör se all den Frost brukt un dat fröher de Eer veel länger ünner Frost weer. „Denn kunn ok de olle Nebel endlich mol as Rauhriep wedder opwaaken,“ sinneert Arthur, „ick mag dat so geern lieden, wenn buten allens utsüht as mit Puderzucker dekoreert. Denn segg ick to mien Annie jümmer, dat wi jüst in‘t Märkenland wahnt.“
Wat för de Gemütlichkeit
„Jo,“ grient Gustav, „un denn överleggt wi, wat wi toerst den Spazeergang dörch de Natur maakt oder glieks den Oven anbött. Denn haalt mien Fru de dicken Wachslichter ut de Schuvlad un wi maakt uns dat in de Schummertied recht gemütlich. So hett de November doch ok sien Goodes!“ All veer Mannslüüd nicköppen un kiekt denn eeren Kumpel Hinnerk an. Een veerstimmiget „Naaa!?“ is to hören. Hinnerk kiekt in de Runn un denn blitzt dat in siene Oogen: „Richtig! Dor fehlt ja noch wat för de Gemütlichkeit. Wenn dat buten kold un schummerig ward, is doch de richtige Tied för Grog!“ Dat is dat Stichwort för Harry, den Kröger. He balanciert een Tablett mit veer Grogglöös an den Stammdisch. „Heff ick mi doch dacht, dat ji hüüt ümstellt op Wintertied!“, lacht he, „op de Stammdisch-Traditschon künnt wi uns verlaaten, – beeter as op dat Wedder.“
Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to‘n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fi enet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
