Vörgüstern seet Tante Lisbeth bi mi op de Goornbank un fragt so truschullig: „Segg mol, hest du düsse Week egalweg Programm oder künnt wi mol een‘ lütten Utflug maaken?“ Ick smiet gau een‘ Blick op den Kalenner un anter: „Dünnersdag kann dat losgahn. Wo wüllt wi denn hin?“ Lisbeth överleggt, dat wi woll Badesaaken inpacken schullen un een Picknick. „Denn sünd wi unafhängig!“ As ick Dünnersdag Klock halvi tein ut de Döör kaam, steiht Lisbeth all mit vulle Packelasch vör de Garagendöör, – grote Badetasch över de Schuller, Sünnschirm samt Futteral ünner den Arm, Strohhot op den Kopp un Köhltasch blangen de Fööt. Dorgegen bün ick mit mienen lütten Rucksack meist as een Anfänger. „Hest du een Deek mit?“ fragt de Tante. „Na klor! Is doch jümmer in’t Auto!“ grien ick, „welke Richtung nehmt wi?“
Erstmal een Portschon Kultur
Toerst dirigeert Tante Lisbeth mi na Bordesholm. In dat Rathuus gifft dat een Biller-Utstillung. De wüllt wi uns ankieken. „Ok noch een Besöök in de Klosterkark?“ frag ick. „Nee“, lacht Lisbeth, „dat maakt wi bi Regenwedder. Nu föhrt wi an de Küst. Stüer man Schilksee an.“ Op de Fohrt kaamt wi beide in’t Swöögen, wo schön de Landschaft is, wo good dat Korn steiht un wo wunnerbor dat is, dat för uns de Küst nie nich wied weg is. „Wüllt wi an de Holtenauer Hochbrüch utstiegen, so as fröher?“ spekuleert Lisbeth. Ick fohr op den Parkplatz un wi beiden wannert op de Brüch bit wi midden över den Kanal staht. Vun hier hett man den besten Blick över Holtenau un de Slüsenanlaag. „Hol mi fast!“ kommandeert Lisbeth, „wenn ick hier bün, mutt ick tomindst eenmol in’t Water spucken.“ Se pedd mit de Footspitz op de Kant vun den Gelännersockel, böögt sick vör un speet över de Kant. Denn strahlt se mi an: „Dat hebbt wi jümmer so maakt, – ok as wi dormols noch mit’n Fohrrad hier röver strampelt sünd.“
Richtungswessel
As ick laater na Schilksee afbögen will, dirigeert Tante Lisbeth mi üm. Een Stück vöran, denn links afbögen, an Krusendörp vörbi un denn in een lütten Sandweg rin. „Wullt du op den Campingplatz?“ schüddköpp ick. „Park man hier op de gröne Kant, den Rest gaht wi to Foot,“ seggt Lisbeth un snappt sick eer Packelasch ut de Kufferklapp. Ick angel miene Saaken rut un stapp achteran dörch een lütten Footpadd, de sick achter de Campingwagens dörchslängelt bit an den Strand. As ick dor stah un erstmol de Wellen un dat blaue Water vun de Eckernförder Bucht bekiek, ward mi klor, worüm hier nüms is. De Strand is vull vun Steen in all Form un Grötte. Man miene Tante is all ünnerwegens un stüert op dat lütte Stück Steilküst to. „Man to!“ röppt se, „hier is witten Sand un dat Gebüsch op de Kant maakt uns Schatten üm de Meddagstied.“
Mit-ahn-Badeantog
Bevör ick noch de Deek utbreed heff, steiht Lisbeth all in’n Badeantog blangen mi. Se wöhlt in de Köhltasch un langt mi Bodderbrot un een Buddel Appelschorle. Dormit sett wi uns daal un freut uns över düssen Placken an den Strand, dat Rauschen vun de Wellen un den Rüük vun Soltwater un Seegras. „Laat uns baden!“ sleit Lisbeth vör un treckt eern Badeantog ut. As se mien verdattert Gesicht süht, lacht se: „Is doch nüms dor, de sick verfehrt! Ick mag eenfach keen natte Saaken inpacken. Wo op töövst du? Rünner mit de Plünn! Nix prickelt so schön op de Huut as Soltwater bi achtein Grad.“ Dat hebbt wi twee Stünn laater noch mol probeert.
As ick abends den letzten Sand ut de Sandalen kipp, denk ick, dat ick ok so old warrn will as Tante Lisbeth un ok so opstanatsch. Dor lacht se un meent, ick schull man glieks dormit anfangen, denn heff ick mehr dorvun!
