Freedag Klock halvi söß. Momme Hansen stüert op den Havenkrog to. Dor sitt de Kröger noch vör de Döör op de Bank in de Sünn. „Minsch Momme“, seggt he, „du büst hüüt aber fröh! Stammdisch is doch erst Klock acht.“
De ole Fohrensmann grient un plant sick blangen den Kröger op de Bank. „Ick he di hier sitten seh’n un wull mol so’n beeten mit di philosophieren.“ „Aha!“ antert Peter Kröger un denn kiekt de beiden erstmol een Tied lang över den Haven, dat Water un de Kutter, de frisch schrubbt un noch pladdernatt in de Abendsünnn liggt. – So na tein Minuten pliert de Kröger sien Naver vun de Siet an. „Hest du een Frag?“ Momme nicköppt. „Wat is eegentlich Leev? Is dat een Tofall?“ – „Nee!“ – „Is dat een Unfall?“ – „Nee!“ – „Is dat een Wunner?“ – „Kann angahn!“ – „Is dat as een Windhauch?“ – „Kann ok sien!“ – „Is dat een Naturgewalt?“ – „Mennigmol!“ – „Is dat lütt un duftig as een Bloom oder stebig as een Eekboom?“ – „Mol so – mol so…. Ach, Minsch, Momme, – du büst so old worrn, du musst doch weeten, woans dat mit de Leev is. De kümmt un geiht as se will un is bi elk een Minschen anners.“ Denn sinneert de beiden wedder een ganze Tied lang un kiekt de Möwen achteran.
„Segg mol Momme,“ fangt Peter Kröger an, „weest du noch woans man dat markt, – dat mit de Leev?“ „Na klor!“ smustert de Ohl, „wenn so’n Jung mit een vulle Tüt Krabben op den Diek sitt un sinnig vör sick hin puult – un hett na een ganze Stünn nich een Krabbendiert över, wiel all de utpuulten Krabben bi so een lütt smucke Deern, de blangen den Jung sitt, in de zuckersööte Snut wannert sünd, – un de Jung denn nicht schimpt un rümzackereert, man blots fragt: Magst noch mehr? – Denn is dat Leev! Dat weet ick förwiß!“ „Ja ja“, lacht Mommes Fru Helga, de middewiel bi de beiden ankaamen is un sick an den Poller afstütt, de blangen de Bank steiht, „un wenn de Deern een ganzet Johr op den Wintermantel mit Pelzkragen spoort hett un denn mit rode Backen vör den groten Jung steiht un em twee Korten för dat HSV-Speel in’t Volksparkstadion wiest un mit em dor hinföhrt un andertalv Stünnen freert, wiel se ja nu keenen niegen Wintermantel hett, – denn is dat mit Seekerheit Leev!“ All dree smustergrient nu in sick rin bit Momme süfzt: „Is dat nich een herrlichen Sünnenünnergang hüüt?
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schri t de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gi t eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fi enet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
