Bi uns in de Straat hebbt wi een schöne, ole Traditschon. Wi bind uns Adventskränze noch elk een Johr sülben. De jungen Lüüd leernt dat vun de olen un all hölpt een beeten mit. De Mannslüüd saagt de Danntwiegen af, de Fruunslüüd snibbelt noch Ilex, Wacholder oder Levensboom dorto un de Kinner freut sick, dat de Öllern den heelen Dag beschäftigt sünd un se sülben frie Bahn hebbt. In de Wuch vör den Advent draapt wi uns bi Guschi Sievers in de Warksteed. Dor huukt wi Fruunslüüd denn tosaamen un knüdelt Danngröön un all den annern Kram to wunnerschöne Kränze tosaamen, – so richtig mit Schleufen un Dekoratschon. Dormols, as Gerda in uns Straat trocken weer, hett se uns vörsnackt, dat wi doch ok feine Gestecke maaken kunnen, – so as in de Bloomenladens. Dor hett Mathilde eer ganz sinnig verklookfidelt, dat de Kranz, de ja keen Anfang un Enn hett, een Symbol is för de unendliche Leev vun Gottvadder. Ute Holtappel hett achteran schaaven: „Oder för den Tosaamenhoolt in uns Naverschapskrink.“ Dormit weer de Saak dörch!
Kranz blifft Kranz
Wenn Advent is, süht een överall in de Straat de Lichter op den Adventskranz un tomindst noch een Kranz an de Huusdöör. Man dütt Johr hett de ganze Herrlichkeit een Knacks kreegen. All an den drütten Dag hung bi Ute so’n eieriget Dings an de Huusdöör, – dat Grööntüg half daalreeten. Annern Dag leeg Mathildes Döörkranz aftakelt vör de Döör. So as dat jümmer is, wenn bi uns een Problem opdükert, draapt wi uns in de Schummertied bi Chrischan an de Rentnerbank. Nüms kann sick verkloren, wokeen dat maakt hett över Nacht. Wi schüddköppt un twiefelt un knabbert twüschendörch de Pletten weg, de Mathilde mitbröcht hett. Annern Dag bringt Kurt een Thermoskann vull Punsch mit un as ok bi Gesa de Döörkranz tweireeten is, verdeelt se lütte sülvstmaakte Rumkugeln. Elk een Nacht nümmt sick de Unhold een annern Kranz vör, de tweireeten ward. Dor fehlt de Kieferntappen, de Schleufen un ok de Hagebutten, de as Deko deent. Wenn wi de Kränze wedder trechmaakt, ward se neegste Nacht wedder afreeten. Wokeen kann dat blots sien, de sowat maakt? Vun Dag to Dag ward wi ratloser oder ok all füünsch.
Öveltäter
As wi an’t Enn vun de Wuch uns wedder an de Rentnerbank draapt, kümmt Franz mit een Grientjer dorto. He vertellt, dat he den Öveltäter sehen hett. Een utwussen Waschbär hett sick mit de Kränze beschäftigt. He is güstern bi Greten togang west, springt hoch un hangelt sick an den Kranz lang, bit he allens erwischt, wat em smeckt oder gefallt. As he afhaut, bummelt em noch een rosa Schleufenband an een Ohr. „Wat he sick dormit bi de Familie sehen laaten kann, weet ick nich“; lacht Franz, „op jeden Fall hett he keenen Sinn för Symbolik!“
Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fienet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
