Biene un Ulli sünd siet den Sommer-Urlaub een Poor. Se weer‘n mit de ganze Segel-Crew ünnerwegens, dor hett dat funkt. De Blitz hett inslaagen. Nu seilt de beiden jungen Lüüd tosaamen dörch dat Leven un hebbt sick in‘n Oktober een Wahnung söcht, wo Platz för twee Lüüd is, de noch in de Utbildung sünd. Bi de Inrichtung hebbt se, – as man so seggt -, eer Plünnen tohoop smeeten. Se verdeent ja beide noch nich veel. Dor müss de Schrievdisch un dat Schapp ut de eegen Kinnerstuv langen, Disch un Stöhl vun Oma un Opa. Se weern verleevt un tosaamen. Dor speel dat Drüm un Dran gor keen Rull.
Man nu steiht de Adventstied vör de Döör un Biene will de Wahnung een beeten wiehnachtlich dekoreern. Bi Oma op den Böön mutt doch noch de gollne Kordel mit de dicken Troddeln sien. De ward se Oma afsnacken un tosaamen mit den roden Stoff as een Girlande över de Stuvendöör ophangen. – Jüst as se allens tosaamen söcht, steiht Ulli mit een Grientjer in de Döör un wiest eer, wat he in de Warksteed trechklütert hett. „Kiek mol“, seggt he, „heff ick ut Blech tosaamenlööt. Dor passt een Teelicht rin, – un leddige Buddels hett een doch jümmer to Hand! Mi langt dat för dat Adventsgeföhl.“ „Oha“, antert Biene ganz liesen, „dat is woll de rustikale Deko. Ick bün mehr so op den Nostalgie-Trip.“ Se kiekt Ulli truschullig an. „Meenst du, dat du mien romantischet Adventsgeföhl uthoolen kannst?“ Dor nümmt Ulli sien Deern fast in den Arm: „Laat uns dat kombineern“, sleit he vör, „dat doht wi mit uns Leven doch ok!“
