„Maak di dat bequem!“ segg ick, denn in düssen Momang geiht bi mi de Klönkassen. Ich nehm dat Dings mit in de Köök un versöch mit de free Hand, de Teekann klortomaaken, den Teekeetel optostellen un Tassen op dat Tablett to bugsieren. „Wat maakst du dor blangenbi?“ quakt dat ut den Hörer. Ick vertell mien Fründin vun Mathildes Besöök. „Oha“, seggt Gesa, „wenn Mathilde üm düsse Tied bi di opdükert, denn hett se een Problem. Kümmer di üm eer.“ Wi leggt op un ick gah in de Stuv, üm de Naversch to fragen, wat se Zucker för den Tee brukt. -Man Mathilde hett de Schoh uttrocken, de Been hochleggt un snorkelt liesen för sick hin. Se is fast inslaapen.
Ick treck liesen de Döör to un laat eer slaapen. Man jüst as ick den Tee klor heff, pingelt dat all wedder an de Huusdöör. Guschi Sievers kiekt mi mit grote Oogen an un fragt: „Hest du mien Fru seh’n? Ick kann eer nirgends finnen.“ In düssen Momang geiht de Stuvendöör op un Mahtilde strahlt uns an: „Wi brukt keen nieget Sofa, Guschi, op dütt hier slaap ick genau so fix in as to Huus.“ Ick kiek een beeten ratlos twüschen de beiden hin un her. Guschi kratzt sick an’n Kopp. „Güstern abend heff ick to mien Fru seggt, wi mütt een nieget Sofa kööpen. Op uns olet Dings slöppt se jümmer glieks weg.“ „Na“, segg ick, „denn hebbt wi dat ja klorkreegen. Dat liggt nich an dat Sofa.“
„Nee“, överleggt Mathilde, „dat hangt dormit tosaamen, dat een sick so wohl föhlt, wenn man blots mol eben de Been hochleggt!“
