As wi, kort na Niejohr, in de Naverschap bi een lütten Punsch tosaamen seeten, keem de Spraak ok op de groten Plakate, de överall hangt. „För Ja-Sager“ oder „Hochtieds-Messe“ steiht dor op. Fiete Soltwedel hett sick düchtig lustig maakt över dat övertellige Konsum-Angebot, dat de jungen Lüüd, de freen wüllt, mächtig ünner Druck sett. Wokeen nich den perfekten Dag, dat perfekte Bruutkleed, den allerbesten Bloomensmuck un dat smackigste Hochtiedsmenü vöwiesen kann, is ja woll in de moderne Gesellschap ünnerdörch. Natürlich gung ok glieks dat Verglieken mit de eegen Hochtied los. Dat geev allerhand to smustern bi dat Vertellen.
Un wat is mit gollne Hochtied?
De heele Tied över seeten Guschi Sievers un sie Fru Mathilde dorbi un grient sinnig in sick rin. Erst as Ute Holtappel dat markt, snackt se de beiden an. „Wat is mit ju beiden los? Ji seht so ünnernehmungslustig ut.“ De beiden kiekt sick kort an un nicköppt sick to. „Wi hebbt in veer Weeken gollne Hochtied un wüllt ju all inladen in den Havenkrog. In den groten Saal hebbt wi alltohoop Platz. De Enkelkinner freut sick all as dull – un danzen wüllt wi ok!“, platzt dat ut Mathilde rut. Guschi schüert sick de Hänn un fangt an vun dat Bradkantüffel-Büffee to swöögen.
Rundherüm geiht dat Gesnatter los vun wegen: wat schall ick antrecken, hoffentlich passt de Antog noch, jüst nu, na Wiehnachen, un wat schüllt wi schenken? Dor kümmt Guschi in‘t Speel: „Dat mit de Schenkeree, dat laat ji man nah. Wi hebbt doch allens. Wi wünscht uns blots een richtig schöne Girlann, so een mit gollne Papeerbloomen un Bänner, – as wi se vör twee Johr för de Peemöllers maakt hebbt.“ Na, dat is ja woll Ehrensaak in uns Naverschap. So een sülvst maakte Girlann gehört bi uns jümmer noch dorto, wenn een Hochtied to fiern is.
Dischordnung
As wi laater hört hebbt, dat Guschi för de Dischordnung tostännig is, hebbt wi uns noch nix dorbi dacht, man as wi all in den Saal keemen, weer de Överraschung groot. Dat geev runde Dische för acht Personen un op elk een Disch stunn een Plakat, wo entweder een Ohr, een dicke Brill, een Knee oder de Hüftknaaken opmalt weer. Nüms kunn dormit wat anfangen. Also stunnen wi all mit een Glas Prickelkööm in de Hand un tööven op de Gebruksanwiesung för dütt Speel. Guschi stellt sick in Positur un verklort de Gäst, dat elk een sick nu den Disch utsööken schall, de to em oder eer passt. De Lüüd mit dat Hüftproblem sett sick tosaamen, de Lüüd, de Malesch mit de Knee oder Ohren hebbt ok. „Denn künnt ji levhafte Erfohrung tuuschen. Dor is denn de vulle Kompetenz an een Disch. So, as ick ju all kenn, blifft dat ja doch nich ut, dat in uns Öller toerst mol all de Wehdaag dörchhechelt ward. De Kinner gaht an den Kinnerdisch. Dor sünd se nich so ünner de Opsicht vun Mama oder Papa. Wi geevt ju tein Minuten, denn künnt de Dische noch mol wesselt warrn. Dat kann ja sien, dat de een oder anner de Wehdaag oder Probleme an ünnerscheedliche Stellen hett. De Glöös mit Getränke künnt ji woll sülben vun een Disch na den annern draagen. Na tein Minuten wessel ick de Plakate ut. Denn staht dor jüm Naams op. Denn söökt ji den richtigen Disch un huukt ju daal. – Denn will ick keen Word mehr över Krankheiten hören. Dütt hier is een gollne Hochtied, villicht nich perfekt aber lustig schall dat warrn!“
Birgitt Jürs: De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to‘n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen Blick-winkel un mit fi enet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
