Mit mien Fründin Gesa is dat so een Saak. Wi beiden kennt uns all so lang, dat wi veele gemeensame Erinnerungen hebbt. Mennigmol langt unseen Stichwort – un Zack – sünd wi mit uns Gedanken bi een Belevnis ut de Vergangenheit. An’t Enn vun den Februormaand keem Gesa un fragt: „Weest du noch, wo wi jümmer Prinzessin speelt hebbt? Laat uns dor mol wedder hin!“ Denn gaht wi beiden op Tour na dat Slot Gottorf. Dor hebbt wi dormols, in uns Kinnertied, uns jümmer vörstellt, dat wi as Prinzessin dörch dat Slot spazeeren deen, wieldess uns Öllern versöcht hebbt, uns dat Leven in de Steentied neeger to bringen. Wi hebbt vör de Ridder-Rüstungen een deepen Knicks maakt un uns op de Empore vun de Slotkapell mit een unsichtboren Fächer Luft tofichelt.
Blasslilla Naturteppich
Wenn wi hüüt dörch dat Museum slendert, bekiekt wi uns de Utstillung, de sick siet fröher bannig verännert hett un hebbt dat Prinzessinnenspeel glieks vergeeten. Dat fallt uns erst wedder in, wenn wi rutkaamt ut dat Slot, uns ankiekt un Gesa mi fragt: „Wüllt wi noch mol kieken?“ Denn weet ick all, dat Kieken schüllt wi in Husum. Gesa hett so een Geföhl för de Natur, dat se jümmer weet, wat jüst anfangt to blöhen oder so. Dorüm maakt wi noch gau den Abstecher na Husum in den Slotpark, wo Dusende vun Krokussen blöht. De heele Park süht ut, as wenn he mit een blasslilla Teppich utleggt worrn is. Wenn dat nich so schietkold weer, kunn een dorvun dröömen, dat man hier as Deern mit sieden Kleeder över düssen Naturteppich loopen wöör.
Blaugrööne Överraschung
Güstern keem Gesa mit de Nahricht: „Kaam mit! Se sünd dor! Ick heff se seh’n.“ Wi beiden sünd denn op de Fohrrööd un so’n lütt Stück ut de Stadt rut föhrt. Mien Fründin wiest mi een Wiesch, wo dusende vun blaue Scilla blöht, – also düsse lütten Blausternchen. Wi kiekt över de Schwale weg op dütt blaugrööne Naturwunner un staht dor as verzaubert. „In veer bit fief Daag sühst du hier nix mehr,“ seggt Gesa dröög, „denn is dat Gras to hoch wussen bi dütt Wedder.“ Wat för een Schangs, den Dag so aftopassen, wo de Scilla opblöht, de Sünn schient un dat Gras noch nich to lang is. Dat weer also miene blaugrööne Överraschung to Anfang März. Mol aftööven, wat Gesa mi in de neegste Week wiesen ward, – Buschwindroeschen in’t Brachenfelder Holt villicht. Dor hebbt wi fröher speelt, dat wi „Steerntaler“ weeren, de jüst dusende vun Steernchen in den Wold verstreut hett. Op jeden Fall maak ick mit miene Fründin Anfang Mai eenen Utflug an de Schlei. Dor kennt wi eene Stell, wo de echten Himmelsl tel blöht un jichtenswann mütt wi noch op den Feldweg achter Ehndörp, dor maakt wi een Picknick mit den Duft vun Maiglöckchen in de Nees, – jümmer denn, wenn Gesa dat anseggt. Se hett eben dat Naturgeföhl för all dat, wat in uns Land opbl ht. Gaht se doch ok mol op de Söök. Ok, wenn se keen blauet Wunner belevt, hebbt se tomindst frische Luft in de Nees.

Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fienet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.