Tante Lisbeths Överraschung

Mien Tante Lisbeth is nu all dreeuntachentig, aber jümmer kregel un fideel. Mit eer Wittfruen-Pangschon kümmt se good trech, dat se sick hin un wedder geern noch mol een nieget Stück günnt, – egol, wat dat Kledasch is oder wat „Hübschet“ för de Wahnung. Wi beiden maakt siet Johr un Dag een Speel dor ut. Wi verraad nix, maakt blots een geheemnisvullet Gesicht un de anner mutt rutkriegen, wat dütt Mol dat „Niege“ is. Lisbeth kann sick denn bannig höögen, wenn wi dat nich glieks markt – un wi doot eer den Gefallen.

To Ostern hett de Tante een Eierkorv ut Filz op den Fröhstücksdisch, wo de Enden sodennig hochbunnen sünd, dat se utseht as de Ohren vun den Osterhasen. Blangenan staht twee putzige Höhner ut Porzellan, de as Soltstreuer funkschoneert. „Oh, Tante Lisbeth“, segg ick, „wat för een hübsche Överraschung!“ As mien Mann dörch de Döör kümmt, staunt he mit grote Oogen un befummelt glieks mol den Filz. „Dat is mol een gediegen Eierkorv,“ grient he. Na fief Minuten kümmt mien Dochter an den Disch. „Oh, wo sööt, düsse Höhner! Lisbeth, wo findst du blots jümmer so drollige Saaken?“ Uns Söhn bekiekt sick de Disch-Dekoratschon un sinneert mit een Reporterstimm: „Oha! Osterhaas bemött Höhner. Ward se sick strieden oder ward se verhanneln? Wokeen hett de Urheberrechte an dat Osterei an sick?“ „Is ja all good“, huchelt de Tante, „dat weer mol een Överraschung in veer Strophen, – aber nu sett ju dahl un laat de Fröhstückseier nich kold warrn!“

Ach ja, wat ick noch seggen wull: Mien Dochter hett Tante Lisbeth de beiden Porzellan-Höhner afsnackt un mien Mann hett den Filzkorv as „Schalldämpfer“ twüschen de olen Kummen ut Bleikristall bugsiert, de anners in dat Schapp jümmer so klappert.