Mien Patenkind Mathias un sien lütten Broder sünd mol wedder bi mi to Besöök. Nah dat Meddageeten grabbelt de Lütte sick mien ole Lego-Kist ünner dat Sofa rut un speelt sinnig vör sick hin. Matze kriggt dat Öbungsheft ut den Schoolranzen. He mutt noch Schoolarbeiden maaken.
Dor fallt em wedder in, wat he hüüt in de School los weer. „Fru Engel hett uns de Geschicht vun de hilligen dree Könige vertellt. – Aber, wo liggt eegentlich dat Morgenland?“ Ick verklor em, dat de Lüüd dormols de ünnerscheedlichen Länner nich so kennt hebbt. Dor hebbt se eenfach allens, wat in’n Oosten liggt, – also dor, wo de Sünn opgeiht, – Morgenland nöömt.
„Is ja een Wunner, dat se den Stall in Bethlehem överhaupt funnen hebbt“, sinneert Mathias, „Maria un Josef weern ja gor nich bi sick to Huus.“ „Och Mann“, meld sick de Lütte ut de Sofa-Eck, „de hebbt doch bestimmt den Navi anmaakt!“ Mathias kiekt mi fragend an. „Nee“, segg ick, „all den modernen, technischen Kram geev dat dormols noch nich.“ „Handy ok nich?“ „Noch nich mol Telefon!“
Mathias kümmert sick wedder üm siene Reekenopgaven. As he dat Heft toklappt un in den Ranzen verstaut, grummelt he vörsick hin: „Man woans kunnen se dat lütt Jesuskind denn finnen?“
„Denk nah, Matze!“ segg ick, „Se hebbt doch den besünners groten un hellen Steern hatt. Dor,wo de Steern stahnbleeven is, hebbt se wat heel Besünners finnen wullt. Dat hett doch ok klappt!“
„Na good“, seggt Mathias, „denn mütt se aber ganz schön rümeiert sien, oder kannst du mi verkloren, worüm de Dree to laat kaamen sünd?“ Nu överleggt wi beiden, wat de Reisenden ut dat Morgenland ophoolen hett. „Se harrn gewiss een wieden Weg,“ fang ick an. „Un de Kamele harrn so veel to drägen. De kunnen mit all de Geschenke op den Puckel nich so rennen,“ fallt Mathias in, „so kunnen se nich pünktlich to Wiehnachen dor sien.“ Dor meld sick een lütte Stimm ut de Sofa-Eck: „Oder se hebbt ebenso trödelt as Claas Piepke ut miene Klass. De kümmt jeden Dag to laat. Villicht weer een vun de hilligen Könige ok so een Trödelmors.“
