Mien Navers Guschi un Mathilde Sievers hebbt eern Enkel Torben ut Frankfurt to Besöök. De Jung is een Stadt-Kind un kümmt in‘ Harvst na School. As wi mit een Pott Koffie op de Rentnerbank sitt, vertellt Guschi, dat he güstern op de Landstraat meist söben Kilometer achter so een Mordskassen vun Meihdöscher tuckert is. De weer so breed, dat he nich överhaalen kunn. Dor drängelt Torben sien lütten Achtersen twüschen uns op de Bank: „Opa, wat is een Mai-Döscher?“ Guschi stutzt, denn tellt he op: „So‘n Meihdöscher, de kann dree ünnerscheedliche Arbeiden. Toerst mol sülvstännig över dat Kornfeld föhren, denn …“ „Aber dann macht er das Kornfeld doch ganz kaputt!“ smitt Torben in. „Dat schall he ok!“ antert Guschi, „he meiht dat Korn, also he snibbelt de Halme fofftein Zentimeter över de Eer af, treckt dat in sienen dicken Buuk un haut mit hunnert Klöppel dor op rüm, dat de Körner rutfallt un dat Stroh överblifft. Dat nöömt een Döschen.“ De Lütte schüddelt den Kopp: „Wie? – Was? – Korn? – Stroh? – Das kan ich mir nicht vorstellen.“ „Denn hölpt dat nix, denn mütt wi sülben döschen,“ grient Guschi, „kumm mit, wi haalt uns Korn! Achter den Knick steiht noch dat Roggenfeld vun Buer Meier.“ Man Torben nümmt de Hänn achter den Rüüg. „Das mach ich nicht. Das ist Klauen!“ Guschi överleggt kort. „Nee“, seggt he, „dat is Ünnerricht. Wi brukt blots Material för een Experiment.“ He haalt de ole Sichel ut den Schuppen un de beiden maakt sick op den Weg. Torben galoppeert op dat Steckenpeerd achter sienen Opa ran.
Een Stünn laater hör ick dat Kloppen blangenan. Ick kiek över‘n Tuun un seh Opa un Enkel mit een Hammer op Mathildes dicket Köökenbrett rümkloppen. Guschi höllt dat Korn fast un Torben hett all ganz rode Backen vun sien Arbeit. Twüschendörch raakt Mathilde de utdöschten Körner in eer Hoorseef. „Dor laat wi dat bit morgen dröögen, denn stampt wi dat to Mehl. Ick heff noch Omas groten Mörser – un övermorgen backt wi dormit een Swattbrot.“
