Hüüt morgen stunn Gesa heel opgeregt vör miene Döör. „Uns Kinner wüllt „nahhaltige“ Wiehnachen fiern. Wi sitt hüüt abend tosaamen un maakt Pläne. Maakt ji mit?“ Dat keem twors för mi een beeten plötzlich, man dat kann ja nich schaden, de Kinner mol utsnacken to laaten, wo över se sick Gedanken maakt. Dor sitt wi nu üm den Disch. Fred hett een groten Zeddel vör sick. He schall opschrieven, woans dat gahn kann mit de „Nahhaltigkeit“ rund üm Wiehnachen. Allens, wat nich tomindst tweemol brukt ward, hett keene Schangs op de Liste to kaamen. Familienrat mit Frünn „Dannboom geiht gor nich!“, seggt Jochen forsch, „afsaagen un na dat Fest wegsmieten, dat löppt nich!“ All nicköppt bedrüppelt bit mien Heiner infallt: „Denn kööp ick dütt Johr een Boom mit Ballen. De ward achteran in den Goorn plant.“ Forts noteert Fred op de List: Dannboom in’n Pott. „Woans is dat mit den Adventskranz?“, frag ick, „den kann een ja man ok blots eenmol bruken.“
„Nehmt Afscheed vun den Kranz!“, seggt de Kinner as een Chor. „Nehmt wi düssen!“, grient Gesa un haalt ut de ünnerste Schuvlaad den hölten Kranz ut Dänemark. Mit veer Kerzen, vun den Imker natürlich, geiht dat ok. „Wiehnachsboomschmuck is keen Problem,“ stellt Anne fast, „wi hebbt jümmer de hölten Figuren un de Strohsteern. Man de elektrische Lichterkeed geiht gor nich! Strom verbruken schall een doch blots för lebenswichtige Dinge, so as Kaaken, Backen un Licht.“ „Oh fein!“ jubileert Gesa, „denn blievt de Handys un Computer över Wiehnachen ut!“ Nu künnt wi tokieken, woans bi de veer Kinner de Gripskassen rötert. Se överleggt, wat düsse Saaken nich ok to de lebenswichtigen Dinge tohört. Man dat ward vun uns Öllern aflehnt. Dor kümmt Jochen mit de Idee röver, dat he sick sowieso to Wiehnachen een Sünnenkollektor wünscht, dat he den Strom för siene Geräte dormit sülvst maaken kann. He hett sick all een Autobatterie besorgt un ward dat allens in de Ferien trechbasteln.
Wiehnachseeten-Inkoop
Op Fred siene List ward een Haken nah den annern maakt. Nu dat Wiehnachseeten. Dat schall ut de Ümgevung kaamen un keen Autotransport achter sick hebben. „Schriev op!“, kommandeert Gesa, „Kantüffeln, Rotkohl, Sellerie un Wöddeln ut den Hoff-Laden in Ehndörp. Dat kann Jochen op sien Fohrrad kriegen. Anne kann in de Twüschentied na Tasdörp föhren un de Goos afhaalen. Op den Weg kann se noch twintig Eier mitbringen un dat Rindfleesch samt Speck vun den Bio-Hoff. De rökerte Forell för den tweeten Fierdag haalt wi am besten ut Sarlhusen. Wokeen will de Radtour denn maaken?“ Nu kiekt de Kinner so’n lütt beeten bedrüppelt. Dat eer deen ok praktische Folgen hebbt, harrn se woll noch nich överleggt. „Ach ja,“ leggt Gesa noch nah, „dor fallt mi in, den Pudding mit Appelsinsoß ward dat in dütt Johr denn ok nich geven un keenen Stollen mit Manneln un Korinthen. De brunen Pletten ward ahn Zimt un Nelken nich smecken un an Marzepan un Schokolad dörft wi gor nich erst denken.“
Dormit hebbt se reekend, gi t nu mien Hanno to’n besten. Anne un he hebbt all Rezepten rutsöcht, de ahn all düssen Kram ut ferne Lann utkaamt. Se wüllt ok bi dat Backen hölpen, wiel se sülben so gespannt sünd, woans dat geiht. As Gesa mi an de Huusdöör bringt, saustert se: „Wüllt wi hööpen, dat över Wiehnachen de Sünn schient, anners ward dat nix mit Strom för de Handys. Bün ok gespannt, wat de Kinner to eer Pullovers ut tweete Hand seggt, wenn se de, ahn Verpackung, ut den sülvstneihten Stoffbüdel haalt.“
Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schri t de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, jümmer ut den heiterironischen Blickwinkel un mit fienet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
