Elk een Dag kiek ich bi Tante Lisbeth in. Liekers se all över achtig Johr old is, kümmt se good trech un hett jümmer een goode Idee op Lager. Vergangene Week hett se vörslagen, dat wi beiden mol wedder eenen Utfl ug maaken kunnen. „Üm düsse Tied un bi dat Wedder hebbt wi Schangs op Pilze!“ seggt se, „Wi föhrt am besten Dünnersdag. An de Wuchenennen söökt se all. Denn is dat Reveer afgrast. Bit Mittwuch hett sick de Bestand verhaalt un Dünnersdag kaamt wi!“
Af in de Pilze
Liekers wi all September hebbt, is dat noch warm. Also treck ick een korte Büx un Sandalen an. „Dat is nich dien Ernst!“ lacht Lisbeth, „so kannst du üm düsse Tied nich quer dörch den Wold stromern.“ Ick kiek miene Tante an.Se hett een lange Büx un Wannerschoh an un eer Kneestrümp över de ünnere Kant vun de Büx trocken. „Vun wegen de Zecken, düsse Beester!“ lacht Lisbeth. Na klor! „Bring eenen Korf un een scharpet Mess mit!“ röppt se mi achteran, as ick noch mol gau na lange Büx un faste Schoh söök. Liekers wi all September hebbt, is dat noch warm. Also treck ick een korte Büx un Sandalen an. „Dat is nich dien Ernst!“ lacht Lisbeth, „so kannst du üm düsse Tied nich quer dörch den Wold stromern.“ Ick kiek miene Tante an.
Geheemnisvulle Orte
As wenn de Tante een Kompass in‘ Lief harr, dirigeert se mi op eenen grön överwussenen Weg in den Seebarger Forst. „Hier hebbt wi fröher jümmer Steenpilze funnen,“ grient Lisbeth „mol kieken, wat noch welk dor sünd.“ Wi snappt uns Körf un böögt na een korte Streck af vun den Weg. All poor Oogenblicke blifft de Tante stahn un kiekt mi an. „Du hest dat fröher rüken kunnt, wenn dor Pilze weern“, seggt se. Dat funkschoneert ok hüüt noch. Een poor Schreed wieder bliev ick stahn un kiek mi üm. Tatsächlich: Dor staht se in een lütten Krink, – Maronen vun allerbeste Qualität.
Nu stromert wi, jümmer de Nees nah, över den weeken Woldbodden, bewunnert dat dicke Moos un den Farn, dor wo dat Licht dörch de hoogen Bööm kümmt un sammelt uns Körf vull mit de duftenden Pilze mit hell- un düsterbrune Köpp. Wi nehmt blots de Sorten, de wi kennt. De annern Pilzköpp laat wi stahn. As ick mi ümdreih, kann ick Lisbeth nich fi nnen. Se is weg. Vörsichtig roop ick: „Tante Lisbeth?“ Keen Antwort.
Ick bliev stahn un versöök to horchen, wat ick eer jichtenswo utmaaken kann, gah een poor Schreed vör un trüch, üm achter de dicken Bööm to kieken. Miteens dükert de Tante ut dat dichtet Gebüsch op, dat op een Lichtung steiht. Se hett Dannennadels in de Hoor un Moos an de Kneen, man se strahlt mi an un höllt twee Prachtstücken vun Pilz in de Höögde. „Steenpilze!“ grient Lisbeth, „dat verraad wi aber nüms, wo wi de funnen hebbt!“
Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fienet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
