„Fohrrad, ick föhr so geern op mien Fohrrad…“ singt mien Fründin Gesa, as se bi mi op de Terrass opdükert. Ick bün jüst dorbi de welken Bl den ut miene Kübelplanten rut to snieden. Gesa kiekt mi mit lurige Oogen an:„Wüllt wi een Radtour maaken?“ „Na kloor, geern!“ anter ick, „wann schall dat losgahn? An’n neegsten Sünndag? Mit allemannhoch ut de Naverschap?“ Mien Fründin steiht dor, grient un schüddelt eer’n Kopp. „Nee, blots wi beiden. Hüüt Nahmeddag!“
Radfohrer-Macken
Dor mutt ick gor nich lang verleggen. Mit Gesa alleen op Fohrrad-Tour, – dat ward good.
Wenn uns Mannslüüd mit uns tosaamen ünnerwegs sünd, huult de beiden af, as wenn se de Tour de France gewinnen wüllt un wi Fruunslüüd jachtert achteran, dat wi den Anslu nich verleert. „Mennigmol denk ick, dat Fred nix mehr mit mi to dohn hebben will,“ sinneert Gesa, „oder mi wiesmaaken mutt, wo grot un stark he is. – Man dat weet ick doch all lang!“ Ick mutt lachen, wiel mi dat nich anners geiht. Wenn Naver Franz de Tour organiseert, mütt wi all 20 Minuten ut den Sattel un eenen Sluck ut de Waterbuddel nehmen oder vun den Müsli-Riegel afbieten.
Wenn Mathilde de Tour plant, land wi, ünner Garantie, in een Café bi övergrote Tortenstücke mit Schlackermatschü un wenn Guschi de Planung hett, sitt wi twüschendörch in een deegten Landkrog bi Beer un Bradkantüffeln.
Föhren, üm to kieken
Mit Gesa tosaamen is dat heel anners. Wi beiden f hrt sinnig un still, üm to kieken! Wi passt uns Tempo an de Landschaft an. Gi t dat eenen bunten Bloomengoorn blangen de lütte Kaat to bekieken, stiegt wi sogor mol af oder wi ünners cht den Knick, wat wi in veer Weeken wedder kaamen mütt, üm de Brombeeren to plöcken, de nu jüst so schön blöht. Wi freut uns an de wilden Planten un Bloomen un kiekt de Meisen oder Katteeker achteran. As wi all op den Trüchweg sünd, entdeckt Gesa een Feld, wo mang den Roggen dusende vun Kornbloomen blöht. Wi stellt uns Fohrrööd an de Kant un kladdert üver de Heckport. Gau hett Gesa dat lütte Taschenmess parat un pl ckt sick eenen Strusch vun Kornbloomen mit Mohn un Kamille tosaamen. Miteens raschelt dat un een Hirsch springt ver de Heckport. Wi staht dor, as anwussen. De Hirsch kiekt uns an. Wi beiden hoolt de Luft an. Denn smitt dat Deert den Kopp in’n Nacken un spazeert dörch dat Kornfeld as wenn he seggen wull: „Mit ju geev ick mi doch nich af!“ Blangen mi jappt Gesa: „Dat weer een Achtenner.“ So gau heff ick de Ennen vun dat Geweih gor nich tellen kunnt.
Man de Hirsch hett bannig Indruck maakt. Wi sammelt uns Fohrrrööd op un maakt uns op den Weg. Dat duert een ganze Tied, bit wi wedder snackt, – un denn sünd wi ganz seeker, dat sowat blots passeert, wenn een so sinnig un still ünnerwegens is, as wi beide. Kort för uns Straat fallt mi wedder in, wat Gesa hüüt morgen sungen hett un denn singt wi beide vergnögt un luud:
Fohrrad, ick föhr so geern op mien Fohrrad,
an de frische Luft.
Ick pedd ganz sinnig un still,
wiel ick doch ok mol na Huus hin will.
Ick bekiek mi de Hüüser un Bööm un
so föhr ick in de Sünn un ick drööm –
op mien Fohrrad!
Birgitt Jürs
De Leev to de plattdütsche Spraak hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder mitkreegen. Siet över 25 Johren schrifft de Niemünsteranerin „Riemels, Leeder un Vertellen“, weer 15 Johr as free Mitarbeiderin bi den „Holsteinischen Courier“ un gifft eer Wark geern bi Lesungen to’n Besten. Siet 2007 bringt se de leevswerten Eegenschaften vun de Norddütschen in eer monatliche Kolumne in de „Lebensart“ to Papeer, jümmer ut den heiter-ironischen Blickwinkel un mit fienet Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
