Mien Fründin Gesa kennt sick ja eenmalig good ut in Sleswig-Holsteen. Wenn se fragt: „Hebbt ji an‘ Sünndag wat vör?“
Denn weet wi all, dat se mit uns wat vör hett, – un dat is jümmer spannend. So gung dat ok annerletzt. Gesa kommandeert uns an‘ Sünndag, Klock neegen, vör de Huusdöör, warm antrocken, mit dicke Strümp un warme Steebeln un mit een ole Wulldeekünnern Arm, de ok mol schietig warrn kann. Niescheerig kladdert wi bi Fred in dat Auto. He weet ok noch nich, wo dat hingahn schall. „Föhr man Richtung Plön“, seggt Gesa, „ünnerwegens vertell ick ju, wat wi to sehen kriggt.“ Se erinnert uns dor an, dat bit vörgüstern een stebigen Storm ut östliche Richtung ünnerwegens weer. De hett op de Holsteenschen Seen dat Water hoch an dat Westufer drückt un örnlich Wellen maakt.
Mit den Oostenwind kümmt ok de Küll to uns. De Frost, – eben ünner Null – , höllt siet Deenstag an. Bi düsse Wedderlaag bild sick twüschen dat Schilf an‘t Ufer noch keen faste Iesdeek, – aber bi elk een Well schwappt dat Water bit an de sülbige Stell un dor bild sick een lütten Iesklüten, de mit elk een Wellenslag een lüerlütt beeten grötter ward.
Siet güstern hett de Wind nahlaaten un dat Water geiht sinnig trüch. Nu hangt de Iesklüten an elk een Schilfstengel in de Luft. „Mol sehen, wat dat ok dütt Mol klappt hett?“ smustergrient Gesa.
Winterwunner twüschen Schilfstengel
Se lotst Fred op een Waldweg, wo he parken kann. Den Rest mütt wi to Foot gahn. Wi snappt uns de wullnen Deeken un Fred puckelt noch een Rucksack. Good, dat wi Steebeln anhebbt. Dat geiht dörch teemlichen Wildwuchs un över hardfrorenen Matsch. An dat Ufer vun den groten Plöner See fi nd wi een lütten Holtsteg. Dor dirigeert Gesa uns hin un bedüüd uns, mol rechts un links twüschen dat Schilf to kieken. Na klor, dor künnt wi de lütten Iesklüten entdecken, – so een Handbreed över dat Water. Wi packt uns Wulldeeken to een komodigen Sitz tosaamen un sett uns jeder op sien Packen. Natürlich mit den Rüüg na den See, dat wi bequem in‘t Schilf kieken künnt. As in düssen Momang de Sünn dörchkümmt, fangt dat, rund üm uns rüm, an to glitzern as Kristall. Wat een Naturschauspeel, wenn bi jedeen Windhauch de Schilfstengel in Bewegung kaamt to een blinkernden Danz. Bi all dat Staunen sünd wi gor nich wiesworrn, dat Fred veer Beeker un een Thermoskann mit hitten Tee ut den Rucksack haalt hett. He packt ok noch veer Pergamentpapeer-Päckchen dorto, – sülvst backten Rosinenstuten mit dick Bodder. Dor sitt wi in de Wintersünn, all op eeren Wulldeeken-Thron, bi een Picknick op den Holtsteg. Wenn wi kort ophört to kauen, künnt wi hören, wenn de lütten Iesklüten liesen aneenanner slaagt. Dat klingt as Süverglöckchen. Ick mutt togeven, dat mi, besünners wenn een lütte Brise dörch dat Schilf geiht un de Stengel in Bewegung sett, düsse Iesklütenmusik tosaamen mit dat Kristall- Ballett meist verzaubert hett. as Süverglöckchen. Ick mutt togeven, dat mi, besünners wenn een lütte Brise dörch dat Schilf geiht un de Stengel in Bewegung sett, düsse Iesklütenmusik tosaamen mit dat Kristall- Ballett meist verzaubert hett.
