Siet uns Kinner so grot sünd, dat se an‘n Sünndag eer eegen Programm maakt, verafredt wi uns geern mit Gesa un Fred. Vergangen Sünndag harrn wi Lust to een Spazeergang an de Ostsee-Luft. Wi hebbt in Schilksee parkt un sünd erstmol op de Damperbrüüg gahn. De groten Yachten, de dor liggt, luert doch stüttig op Publikum. Dor künnt de Seh-Lüüd de echten Seelüüd bekieken.
Op dat Yachthafengelände kümmt een nich recht vöran. Dor gifft dat to veele „Hingucker“, aber op den Weg över‘n Diek twüschen Schilksee un Strande gaht wi all flotter, de beiden Mannslüüd vörweg, Gesa un ick achteran. Miteens kullert mi een Kastangel vör de Fööt, – nu, midden in‘n Sommer. Gau bück ick mi un sammel eer op, een wunnerschön düsterbruune Kastangel op Hochglanz poleert. „Laat mol sehen!“ seggt Gesa, „Süht na Slot Gottörp ut!“ Ick mutt lachen: „Wat, dat kannst du hier op diene Hand rutfinnen, woher dütt Dings kümmt?“ „Ja klor!“ antert Gesa, „Ick weet ja, wokeen de verloren hett.“ Fred hett in all sien Daschen vun Jack oder West Kastangeln, de he jichtenswo opsammelt hett. De begrabbelt he so lang, bit se blank oder bröselig ward.
In Strande kööpt wi uns erstmol een Ies direkt an de Promenad. As Fred dorvör dat Lüttgeld ut de Büxendasch fummelt, is dor ok een recht grote Kastangel twüschen. „Oh“, grient he, „weet ji noch, wo ick de funnen heff? Dat weer in ‚n Park vun Slot Mirabell in Salzburg.“ Forts fallt uns de Urlaub in de Bargen wedder in. Gesa plinkert mi to: „Lüchttorn?“ „Belohnung!“ heet miene Antwort.
De Mannslüüd nicköppt. Also spazeert wi bit na den swatt-witten Lüchttorn vun Bülk un günnt uns to Belohnung een Tass Koffie un Appelkooken in dat lütt Kuppelcafé. Ick legg Fred de blanke Kastangel op den Disch. „Oh, Gottörp“, grient he un denn fangt he an, all siene Daschen aftosööken un packt noch fief blank poleerte Kastangeln dorto. He weet genau, wo he all de Dinger funnen hett un wi swöögt tosaamen in Erinnerungen. Een is vun Ludwigslust ut Meckelnborg, de anner vun den olen Fritz siene Bööm in den Park vun Sanccoussi un noch een kümmt ut den Wiener Prater. Dat allerschönst poleerte Stück is vun de Adria. Slot Mirabell un Fred lett keen Twiefel doran, dat ünner düssen Kastangelboom all de Kaiserin Sissi spazeert is un dorüm höllt he de Kastangel in Ehren.
