„Dat ward ja bi lütten Tied“, seggt Naver Sievers un twinkert mi to as he den Inkööpswagen na de Kass vun den Buumarkt bugsiert. Ick stah jüst an de anner Kass un schuul na em röver, wat he inköfft hett un wovör dat Tied ward. Man ick warr dor nich ut schlau. Dor sünd Bredder, Liesten, Rundhölter un lütte Farvpött to sehen. Keen Ahnung, wat he dormit will.
Ick heff dat ok meist all vergeeten as ick em in sien Warksteed ramentern hör. Nich, dat ick niescheerig bün, man nix geiht över een Klönschnack. Also besöök ick mien Naver un kaam dor över to, dat he jüst een Sperrholt-Dack op een hölten Kassen setten will. „Hool mol eben fast“, spannt he mi in, „dat ward lütt Rieke eer Poppenhuus.“ Nu seh ick dat ok. Dor sünd lütte Stuben un Treppen in dat Huus un sogor Dören vun een Stuv na de annere. Guschi Sievers teekent an, wonehm he de Liesten an dat Dack nageln mutt un kümmt in’t Swöögen. Mathilde, sien Fru, neiht all Gardinen för de Poppenvilla un he sülben ward de Wänn noch mit echte Tapeten verschönern, extra dünnen Teppichbodden hett he ok all besorgt. „Aber toerst mutt ick noch elektrisch Licht leggen. Dat uns Rieke in dat lütt Huus ok de Lampen anknipsen kann. Dat mag se doch so geern“, vertellt mi de begeisterte Opa. Ick kann dorto blots nickköppen.
„Willst mol kieken, wat ick noch allens bastel?“ fragt he mi un nümmt mi dat Poppenhuus-Dack wedder af. Wi beiden gaht röver na de Hobelbank. Dor steiht een hölten Kassen mit grote Doppeldöör. „Ward dat ok een Poppenstuv?“ frag ick. De Sievers hebbt noch een Enkeldochter. „Ach wat,“ lacht Guschi,“ uns Petra speelt nich mit Poppen. Se geiht to’n Rieden un hett blots de Peer in’n Kopp. Dat ward een Stall för de lütten Hotte-Hüs. Kiek man mol rin. Dor liggt de Krüff un de Tuun för de Hoffkoppel bin, dat ick de Saaken nich dörcheenanner krigg.“ Ick maak de Döören op un wunner mi över all dat lütte Speeltüch, dat Guschi so fein trechkreegen hett. Den Tuun ut Klötz un dünne Rundhölter mutt ick gau mol opbuun op de Hobelbank. Passt genau to den Peerstall un dor is sogor een Heckport dorbi. „Du maakst di een Barg Arbeid för diene Enkelkinner,“ segg ick, „aber de hebbt doch nich all in November Gebordsag, oder?“ Guschi schüttköppt un wischt sick den Sweet vun de Stirn. „Dat sünd miene Wiehnachtsgeschenke för de Enkel. All weet se, dat Opa geern klütert un so töövt se elk een Wiehnachen, wat ick mi för eer utdenk. As ick dormit anfung, kunn ick ja noch nich weeten, dat wi so een grote Familie ward.“
„Kiek, mol,“ sett Guschi mi dat ut’neen, „ok wenn ick dat ja to un to geern do, bruukt so een Handarbeid eben eer Tied. De Stall för Petra mutt noch Farv hebben – de Wänn grön, dat Dack swatt mit rode Kanten. Dat Poppenhuus ward noch tap’ziert, de Köök mit Kachelmuster – jüst so as de Badstuv. De Finster un Döören mütt ok noch Farv hebben – dor heff ick noch twee oder dree Daag an to dohn – mutt ja ok dröögen twüschendörch.“
Dat seh ick in, man nu bün ick doch niescheerig worrn, wat de annern Enkel woll kriggt un woans mien Naver de Ideen hernümmt. He freut sick över mien Interesse un wiest mi allens, wat he bit nu vörbereid hett. „Kiek hier,“ seggt he, „Gummirööd un Achsen mit duppelten Dreihpunkt heff ick all trech. Dat ward een Langholzwagen för Malte sien‘ Trecker, den he to Gebordsdag kreegen hett. De Tweeschen kriggt een Kasper-Bood mit een Vörhang richtig to’n Totrecken, aber de maak ick ganz to’n Sluss, anners ward mi dat hier to eng.
Aber dor dröben in de Papptünn staht all de hölten Swerter un Schilde för de lütten Jungs. De beiden speelt egalweg Ridder un König un hebbt sick de Utrüstung wünscht.“ Ick mutt reinweg grienen över de Begeisterung mit de Guschi to Gang is. He hett aber ok Talent för düsse Holtsaaken un kriggt bi dat Vertellen richtig blanke Oogen. Dor kümmt Mathilde mit Koffie in de Döör. Se lacht, as se uns beiden dor stahn süht mit hölten Swerter un Schilde in de Hannen.
„Wüllt ji ju an de Plünnen oder pröövt ji blots de Qualität vun Guschi sien Handwark?“
Wi sett uns op de Bank in de Warksteed un sinneert, wo schön dat is, wenn een vun dat Handwark wat versteiht. Bi een Tass Koffie vertellt Mathilde, dat eer Kinner un ok de Enkel sick dor fein an gewöhnt hebbt, dat Guschi jümmer de Geschenke sülben maakt. Se wüllt nich den köfften Kram, se wüllt Opas Warkstücke, de dörch all sien plietschen Ideen een besünnere Note hebbt. Mol is dat een Schaukelpeerd mit wullnen Steert un Mähne, een anner Mol een Poppenweeg, wo de Nam in dat Holt schnitzt is. Guschi un Mathilde laat sick wat infallen för de Göörn. „Un du warst lachen“ grient Guschi, „nich mol de grooten Jungs mit eer twölf un veertein Johr wüllt op dat Opa-Guschi-Spezial-Geschenk verzichten. Hannes hett sick bi mi een Kassen mit dree Etagen för siene CD’s bestellt un Jörgen hett fragt, wat ick em nich een Regal för de Modellfleeger maaken kann. – Denn warr ick woll ok noch Möbel-Discher.“ Mathilde lacht. Dat hett se ok noch nich wusst.
Se freut sick, dat eern Mann de Tied nich lang ward in sien Rentner-Leven. Man morgen mutt se em erst mol rankriegen to’n Danntwiegen snieden. Se mutt doch noch dat Familiengraff afdecken un de Adventskranz schall ok noch bunnen warrn. „Süh’st woll,“ grient Guschi, „heff ick doch seggt. Dat ward bi lütten Tied, mit de Wiehnachtsgeschenke antofangen. Wenn een doch anduernd vun de Arbeid afhoolen ward …“
